Project Heimförin loopt momenteel goed. Gisteren heb ik bekend gemaakt dat ik op 19 mei Nederland zal verlaten voor een betere toekomst voor mijzelf. En nu is het tijd om daar een kleine toelichting op te geven. Want ik zeg al jaren dat ik weg wil uit Nederland (of Vernederland zoals ik het graag noem) en ik wil zo graag naar IJsland. En dat is allemaal waar. Maar nu het zo dichtbij komt, komt de emotionele kant er ook wel bij kijken. De laatste loodjes wegen het zwaarst. De ontlading dat het eindelijk zover komt om de laatste stappen te zetten, het voelt enorm verlichtend voor mij, die zware last die van mijn schouders valt, en alle pijlen lijken zich de goede kant op te richten. Werkelijk alles valt op zijn plaats nu. Maar het blijft emotioneel een zware reis. Tranen van geluk, van blijdschap, van bevrijding en toch ook van verdriet. Omdat je letterlijk je verleden achter gaat laten waar toch ook heel veel mooie herinneringen liggen. Omdat je je familie en vrienden achterlaat die het mij wel gunnen maar mij toch liever in hun leven hadden gehad. Ook al ben ik niet ver weg, ik ben er niet in de dagelijkse of wekelijkse patronen van komen en gaan. Van de dingen die je lief zijn los laten die je zo graag mee had willen nemen, mijn poezels, mijn tuin, sommige natuur, het huis waar je bijna 15 jaar gewoond hebt, je werk waar je je niet gelukkig bij voelde maar je het wel naar je zin had. Een heleboel emoties komen nu pas los, dus vergeef het mij als deze emotionele en sensitieve ziel een emmertje nodig heeft.
Sinds ik in 2003 mijn laatste fulltime baan opgezegd had omdat ik daar er gewoon uitgewerkt moest worden, heb ik al een versplinterd leven gehad met tientallen baantjes en tijdelijke functies. Het was zoeken en zoeken en zoeken naar een baan, en roeien met de riemen die ik had. Op adem komen met af en toe één of twee jaartjes met full time werk. En ik had een enorm spaarvermogen mag ik zo zeggen, waarmee ik het al die jaren vol heb kunnen houden. Totdat je in 2010 in een soort van gijzeling komt bij C&A. Gijzeling omdat het contract hier en de uren die ik werk, het nagenoeg onmogelijk maken om ander werk ernaast te doen. Gelukkig kon ik twee jaar op schiphol werken, en een redelijk normaal leven lijden, maar mijn spaargeld raakte op, en de flexwet zorgde er voor dat ik niet meer op Schiphol kon werken. Toen begon de ellende pas echt. Met bijna 40 jaar op de teller kon ik geen indrukwekkende CV opzetten, de vele sollicitaties liepen op niets uit omdat ik voor werkgevers als eerste bovenop de lijst prullebak kwam te staan. Als ik een sollicitatie per mail verstuurde, kreeg ik binnen 5 minuten al een afwijzing. Of niets wat ook gebruikelijk is. En met iedere afwijzing is deze gevoelige ziel steeds een stukje blauwer geworden. Ik ben zeer gevoelig voor negatieve invloeden, kritiek, afwijzing en al dat soort. Ik kan daar heel heel slecht mee omgaan. Te gevoelig hiervoor. En dat heeft mij heel erg de nek omgedaan afgelopen jaren. Ik kan bijna met zekerheid zeggen dat ik van binnen zwaar depressief ben geworden, en dat dit zijn effecten op mijn welzijn en die van mijn kat Tiger heeft. Maar ik kan dat soort gevoelens heel erg goed verdoezelen, of omkeren zodat dit nooit naar de buitenwereld toont. Behalve nu als al die emoties tegelijk los komen.
Januari en februari zijn voor mij de climax geweest. Ik heb op de een of andere manier nooit recht op bijstand of WW uitkering. En ik heb nu een inkomen van hooguit 800 per maand. Inclusief toeslagen. Geen mens kan hier van leven, ook ik niet. En ik voel mij dus verraden door dit land, wat opkomt voor iedereen maar niet voor mij. Het was voor mij de druppel, ik ga nu doen wat ik wil doen, en zijn waar ik wil zijn. Ik hou dit niet langer vol, en dat vervelende zwaard van Damocles slingert aan een spinrag draadje boven mijn hoofd. Ik heb mij heel erg gefocussed op wat ik nu wél wil.
En toen, toen gebeurde het wonder dat er werk in IJsland op mijn pad kwam. Hoe en wanneer dat laat ik even achter wege. Het was er gewoon. En zoals altijd als er iets op mijn pad komt, ga ik twijfelen ga ik mijzelf in de weg zitten. Dit keer greep ik dat zwaard van Damocles en sloeg al die twijfels en manipulaties van mijzelf neer. Ik heb mijzelf er toe gezet dat ik nu de sprong moest wagen, omdat ik geen keuze meer had. Als ik het wéér naast mij neer zou leggen, zou ik alles wat ik heb kwijt raken. Ik kan mijn leven niet meer betalen, ik raak mijn huis kwijt en mijn katten. Ik wil zo niet oud worden, in een land waar ik niet gelukkig ben, en terugkijken op een leven wat alleen IJsland als hoogtepunten heeft.
Dus, ik besloot het aan te gaan, en zette voor de probeer mijn twee katten op een website voor afstandsdieren. Dat deed mij zo enorm veel. Het voelde zo naar zo vervelend dat ik ze er weer afhaalde. Maar ik bedacht mij. Als ik dit niet doe zit ik voor de rest van mijn leven gevangen in een leven wat ik niet wil, en zonder mijn katten. Ik heb nu nog controle over hun toekomst, en dan wellicht niet meer. En Tiger gaat dát niet overleven.
De volgende dag kreeg ik al 3 aanvragen voor Grey. En zit ik al ruim een week met tranen in mijn ogen als hij bij mij komt liggen. Mijn allerliefste knuffel. En ik denk maar als hij dood was gegaan had ik er 2 dagen moeite mee en was het verdriet over, maar de tranen blijven komen. En vandaag is mogelijk de laatste dag dat hij bij mij is. Morgen gaat hij proeflogeren, maar als het zo´n drama is, dan haal ik hem niet meer terug als hij bevalt. Ik wil het niet nog een keer moeten doorstaan. De pijn en het verdriet.
Afgelopen zondag had ik mijn gewonnen privé concert van Ásgeir Trausti. En ook dat ging mij niet zonder slag of stoot. Waarom hij toevallig 3 oude nummers en 3 nieuwe nummers had gekozen voor de playlist, en dat die 3 oude nummers Going Home, Dreaming en On This Day waren dont ask me, maar ik geloof niet dat hij mijn hart en ziel meer kon raken dan dat hij dat zondag deed, op 1 meter afstand. En nee echt ik ben geen groupie, ik ben geen verliefde puber of wat dan ook, het zijn zijn teksten die mij raken, en ok misschien ook de voor mij herkenbare persoonlijkheid (curse me voor mijn empatie) maar toen hij op de gang stond in Paradiso, en zijn ogen even de mijne leken te kruisen, had ik het gevoel dat mijn keuze de juiste is. Alsof hij naast zijn muziek, nu als een soort van medium het laatste zetje gaf. Magie... En het is geloof ik sowieso een bijzonderheid dat dit zo gebeurde, want je ziet dat hij echt heel timide is en zich totaal niet op zijn gemak voelt met zoveel mensen, hij zoekt zelden of nooit oogcontact, zit het meest met zn ogen dicht of naar de vloer te staren, zegt ook heel weinig. Ergens herken ik dat gevoel, en blijkbaar is hij een belangrijk signaal in mijn hele proces. Going Home (Heimförin) heeft nu een nog diepere betekenis gekregen, als die het al niet had....
Het kan nog wat worden, want zijn echte concert in Amsterdam, is op 18 mei, mijn laatste avond in Nederland... Het kan toch niet waar zijn.... maar ik moet en ik zou er bij zijn.
En nu ik het bekend gemaakt heb, ben ik heel erg blij met alle berichtjes van mensen om mij heen. Het warmt mijn hart. Hoewel ik sommige mensen nog niet gehoord heb van wie ik het wel zou verwachten, en mensen waar ik weinig mee communiceer juist heel openhartig zijn. Bijzondere wereld van Facebook.
Ik zit mij nog te beramen over hoe ik mijn laatste week in Nederland ga invullen, natuurlijk wel iets voor familie en mijn inner circle vriendinnen. En misschien gewoon een avondje borrelen voor de rest. Het is jammer dat ik maar zo weinig geld heb :( maar ik ga niet zonder afscheid weg.
Grote kans dat ik het in November met mijn 40ste verjaardag over ga doen. Want dan ben ik weer eventjes in Nederland :)